ÇANAKKALE GEÇİLMEZ.. 

Gökyüzü berraktı bugün oysa yola çıktığımızda kapalı ve kasvetliydi. Anam'la küçük bacım Ayşe sabahın alacakaranlığında kalkıp yolluk hazırlamışlardı. Yolluk dedimse de üç haşlanmış yumurta iki pıtıl ekmeği bir iki kuru soğan hepsi o. Elde avuç da doğru düzgün bir şey yoktu ki olanı da bu kadar zaten. Anam;
- Kendine mukayyet ol, Allah yolunuzu açık eylesin oğul.. 
Diye nasihat ettikten sonra küçük bacım Ayşe'ye son kez sarılıp yolu koyulduk. 

Bizimle beraber yola gelecek diğer köylerden de insan vardı onlarla kasaba girişinde buluşacağız. Kasabadan da katılan olur diyorlar ama ben bilmiyorum. 

Kasaba meydanında topladılar bizi, biz yirmibeş otuz kadar ya var ya yoktuk kasabaya bağlı diğer köylerden gelenlerle bayağı kalabalık olduk. Kaymakam bey toplanan bu kalabalığa yüksek sesle çok coşkulu çok büyük laflar söyledi Çok gururlandık. Sonra bizleri trenlere bindirip yolculadılar. 

Trende beraber olduklarımızla hep tanıştık arkadaş olduk. Çoğumuz hep aynı fukaralıktan geliyoruz hepimiz aynıyız bu daracık trenin vagonunda dertlerimiz hep aynı kaderimiz hep aynı, yoksul gariban çıkınlarımızı çıkartıp koyduk kader sofrasına yememiz hep aynı doymamız hep aynı. 

İki gün sonra varabildik birliğimize, bizi trenden inerken karşılayan komutan dağıtım yerlerine gidişimizi ve gittikten sonra yapacaklarımızı bir bir anlattı. Ve;
- Evlatlarım artık sizler bu vatanı savunacak düşman ayaklarını yurda sokmayacaksınız gerekirse bu uğur da can verecek fakat vatanın namusuna göz dikenlere geçit vermeyeceksiniz.. 

O an bana bir kuvvet geldi. İnanıyorum ki benim gibi buraya toplanmış diğer insanlarda hep aynı inancı yüreklerinde hissettiler. Anamgil gözlerimin önünde ben onlara nasıl düşmanı yaklaştırabilirim. 

Bizleri siper denilen daha önceden kazılan yerlerimize getirdiler burada da yapacaklarımız bize ayrıntılı şekilde anlatıldı. Bizim köyden iki kişi daha var yanımda birbirimize güç oluyoruz bu siperde. Komutan bizleri uyararak öğleden sonra siperleri büyük komutanın ziyaret edeceğini söyledi. Daha önce de sözünü duymuştuk yolculuğumuz sırasında. 

Çavuşumuz bizi büyük komutan geliyor diye ikaz ettikten kısa bir süre sonra o devasa insan geldi. 
- Nasılsınız evlatlarım

- Saol                                                  
Sanki yüreklerimiz yerinden çıkacak gibi oldu dokunacak kadar yakınımızda bize bir baba şefkatinde nasihatlarda bulundu yüce bir milletin evlatları olduğumuzdan bahsetti vatanın bir namus olduğundan ne pahasına olursa olsun onu korumamızdan söz etti. 
Artık bizi burdan değil düşman bütün dünya bir araya gelse sökemez öyle inandık öyle iman ettik. 

Üç gün sonra ilk topçu atışıyla o büyük savaş başlamıştı. 
Ey Allahım, dünya böyle bir savaş daha görmemiştir. Metrekareye binlerce mermi düşüyor yüzlerce top siperleri dövüyordu ama yürekleri vatan aşkıyla yanan bu insaları yerlerinden oynatamıyordu ölüleri bile siper oluyordu peşinden gelen kardeşlerine inanılmaz gerçekten inanılmaz bir mücadeleydi bu savaşla bir değil yedi düvel düşmana karşı duruyorlar dı. Ama o inanç bir duvar çekmişti, Çanakkale'de düşmana aman vermiyordu. 

O günden sonra bir daha kimse köyüne anasına Ayşe bacısına dönemedi. 

Ama hiçbir düşman ayağını da vatan toprağına sokmadılar. Bu amansız savaşın adı tarihe şöyle derin kazılacaktı;

ÇANAKKALE GEÇİLMEZ..