Tolga Birgücü yazdı: Samsun'un renkleri solarken!
Samsun'un çocukluğumuzdan bugüne uzanan renkli hatıralarından biri daha sessiz sedasız tarihe karışıyor.
1 Temmuz 1963’te Türkiye’nin ilk milli fuarının bir parçası olarak açılan, kuşaklar boyunca Samsunluların neşesine ev sahipliği yapan Akyol Lunapark artık yok.
Resmî açıklamalar, ruhsat eksikliklerinden, imar planlarından ve tahliye kararlarından söz etse de, aslında olan bir kent belleğine, bir simgeye, bir hafızaya oldu.
Bugün lunaparkın yerinde esen rüzgâr sadece paslanmış raylara değil, 60 insanın geçim kapısına, yüzlerce çocuğun kahkahasına, gençlerin ilk buluşmalarına, ailelerin hafta sonu neşesine çarpıyor.
Çünkü orası yalnızca bir eğlence alanı değildi. O lunapark, Samsun'un kalbinde atmaya devam eden, betonun ve asfaltın yerini tutamayacağı bir yaşanmışlıktı.
Ama biz ne yaptık? Yıllarca ruhsatsız çalıştırılmasına göz yumduk.
Samsun Büyükşehir Belediyesi, göz göre göre eksikliklerle sürdürülen bu işletmeye ses çıkarmadı. Denetlemedi, yönlendirmedi, düzeltmedi. Sessizliğini, bugünkü müdahalesine dayanak yaptı. Sonra bir gün, ruhsatsızlığı gerekçe gösterip tahliye kararı aldı.
Madem yıllardır eksikti, neden bugüne kadar hiçbir müdahale yapılmadı. Neden o insanlar yıllarca “kaçak” bir düzende ekmek parası kazanmaya mahkûm edildi? Şimdi “hukuki prosedür” deyip işin içinden çıkmak kolay mı gerçekten?
Kimse de çıkıp sormuyor: Bir kenti yaşanabilir yapan sadece yolları, köprüleri midir? Yoksa hafızasına sahip çıkmak da bir yerel yönetim sorumluluğu mudur?
Ayrıca yönetime şehir merkezinin dışında bir yer gösterilmiş. “İşte bakın, alternatif sunduk” deniyor. Ama kim taşır ki lunaparkı şehrin dışına?
Lunapark denilen şey, kentin tam kalbinde olmalı; insanların akşam eve dönerken uğrayabileceği, çocuklarıyla el ele geçerken bir çığlık duyup tebessüm edeceği bir yerde.
60 kişi burada ekmek yiyordu. Şimdi o 60 emekçinin ailesi ne yapacak? İşini, düzenini, umutlarını hangi tezgâha kuracak? Bu sorunun da cevabı yok, çünkü mesele sadece bir bina değil, bir düzenin, bir değerin yıkımı.
Samsun bir değerini daha kaybetti. Sessizce, arkasından çok da ağlanmadan… Yine bir simge daha susturuldu. Ve biz yine “neden böyle oldu?” demekle yetiniyoruz.
Samsun seni ne çok seviyordu oysa...
Şimdi seni yalnızca hatırlamakla ve arada iç çekmekle yetineceğiz.
Elveda lunapark…
Pazartesi görüşmek üzere.
Sevgi ve saygıyla…
